Taarten bakken bij De Booketorre
Elke maand bak ik taarten met mensen die een verstandelijke beperking hebben. Dit doe ik bij de Booketorre, één van de woonlocaties van Philadelphia. Dat is een organisatie die mensen met een verstandelijke beperking begeleidt.
Vorig jaar was ik korte tijd werkeloos. Ik ben toen taarten gaan bakken maar
had op een bepaald moment een vriezer vol. De Booketorre zit bij mij pal om
de hoek; ik ben daar toen een taart gaan brengen. De begeleiders daar
vonden dit zo leuk, dat ze meteen aan mij vroegen "zou je niet met onze
bewoners willen bakken?".
Eerst heb ik het een keer uitgeprobeerd en nu
doe ik het elke maand. Fijn is dat ik hier alle ruimte krijg om het op
mijn eigen manier aan te pakken. En ik kan de bonnen voor de
ingrediënten indienen en krijg alles keurig terug.
Van huis uit ben ik ziekenverzorgende en zo werk ik nu ook weer betaald. Maar hier, bij mijn vrijwilligerswerk, ben ik op een heel andere manier met mensen bezig. Dat maakt het voor mij heel bijzonder. Het is ontzettend leuk om hen zo gelukkig bezig te zien met iets waar ik zelf ook blij van word. Als ik dan later hoor, dat er iemand mee heeft gebakken die dat daarvoor nooit eerder deed, dan is dat echt ontzettend leuk om te horen. Ook is het fijn dat ik bij de Philadelphia medewerkers terecht kan als er iets is, maar dat ze me verder fijn mijn eigen gang laten gaan.
Maatje als lichtpuntje
Maatje als lichtpuntje Twee uur vrijmaken voor vrijwilligerswerk is niet zo ingewikkeld Vrijwilligerswerk is niet alleen voor pensionado’s of mensen die (nog) geen baan hebben. Dat bewijst de enthousiaste 63-jarige Tineke Witteveen. Tineke werkt drie dagen in de week bij het klantcontactcentrum van een autodealer en maakt daarnaast wekelijks twee uurtjes vrij voor haar vrijwilligerswerk als maatje. Met deze twee uur brengt ze een kettingreactie van positiviteit teweeg. Tineke is maatje van Francien, een dame van 79 met dementie. Tineke geniet ervan om te zien hoeveel ze betekent voor Francien en haar omgeving. “De twee uurtjes op dinsdagmiddag zijn het lichtpuntje van de week voor Francien. Ook voor mij zijn het twee waardevolle uurtjes. Op dinsdagmiddag gaan we altijd samen naar het oude dorp om een loempia te eten bij de loempiawagen op het marktplein. Voordat Francien dementie kreeg, at ze iedere week een loempia in het oude dorp.” Toen Tineke begin 2021 haar baan kwijt raakte door een reorganisatie wilde ze graag betekenisvol werk blijven doen en begon ze met vrijwilligerswerk. Inmiddels heeft ze weer een betaalde baan, maar de middag waarop ze maatje is, houdt ze vrij. Ze blijft haar vrijwilligerswerk met alle liefde doen, omdat ze er zoveel voldoening uit haalt. “Toen Francien ziek werd lukte het niet meer om het dorp in te gaan. Dat doen we nu samen. De mevrouw van de loempiawagen was blij verrast toen ze na lange tijd Francien weer zag. Ze kennen elkaar al zo lang. Soms hoeven er geen boodschappen te worden gehaald, dan halen we gewoon een snoepje bij de Jamin. We zijn er dan toch even uit samen.” Inmiddels is het meer dan een rondje dorp en boodschapjes doen: “Francien en ik hebben echt een klik. Humor verbindt ons. We kunnen met elkaar lachen. Zo zaten we afgelopen zomer samen op het bankje te wachten op onze loempia’s toen er iemand voorbij kwam met een patatje. Francien zei: “Ohhh patat! Dat heb ik al in geen ééuwen gegeten!” Waarop ik zei: “Maar dat kan helemaal niet, want je bent 79 jaar!” We hebben er samen om gelachen en de week daarop zijn we patat gaan eten. Francien at een patatje en een kroket en daarna zei ze: “Maar we gaan wel óók nog even een loempiaatje eten hoor!” En dus gingen we daarna alsnog naar de loempiawagen.” Ook Franciens omgeving is heel blij dat Tineke Francien iedere week zo’n fijne middag bezorgt. Uit verschillende hoeken hoort Tineke dat ze het erg fijn vinden dat ze haar tijd en aandacht met Francien deelt. Bovendien ontzorgt Tineke op deze manier familie. Het maatjesproject brengt zo een kettingreactie van positiviteit teweeg en dat in maar twee uur tijd. “Die twee uur tijd kun je als vrijwilliger op een waardevolle manier doorbrengen. Twee uur vrijmaken in de week is niet zo ingewikkeld als veel mensen denken. Op Facebook ben je ook zo twee uur verder. Maar daar haal ik lang niet zoveel voldoening uit.” Interview: Roos vd Wildenberg Foto: Aziza Alaou Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal