Tante Joke vertelt
Joke, een grappige en optimistische weduwe van 71 jaar uit Breda, stond ondanks dat ze op 32-jarige leeftijd ziek werd en moest stoppen met werken, altijd voor iedereen klaar. Ze was vroeger dag in dag uit druk in de weer met vrijwilligerswerk of met oppassen op een hoop kinderen uit de buurt. Nu ze dit niet meer kan en zelf hulp nodig heeft moet ze eerlijk toegeven dat ze zich erg eenzaam voelt. Dit is haar verhaal:
Toen ik 32 was, heb ik na twee hernia’s te hebben gehad mijn ruggenmerg flink beschadigd. Ik mocht en kon niet meer werken. Maar ga maar eens de hele dag thuiszitten als 32-jarige, dat doe je natuurlijk niet! Ik ben weer een tijdje terug naar school gegaan waar mijn ouders stijl van achterover sloegen. Vroeger was ik namelijk niet zo'n student. Je werd in mijn tijd gek aangekeken als je naar de Mulo of HTS ging, dat was in mijn buurt gewoon niet zo. Tegenwoordig is het een juppiebuurt, maar dat was vroeger wel anders.
Dan liep ik soms als een soort moeder gans naar school met 16 kindjes om me heen.
Hierna rolde ik langzaam in mijn rol als 'Tante Joke’. Ik heb mijn hele volwassen leven namelijk op kinderen gepast. Dat waren kinderen die bij mij kwamen vanaf hun geboorte tot ze naar de middelbare school gingen. Soms kwamen er wel 8 kinderen tegelijk! En die brachten ook weer vriendjes en vriendinnetjes mee… Dan liep ik soms als een soort moeder gans naar school met 16 kindjes om me heen. Zie je dat al voor je? Ik had boven een paar ledikantjes voor de baby’tjes en mijn tuin was één groot speelparadijs. We hadden een zwembad dat verdeeld was in een bad van een paar centimeter diep, waar ik bij kon zitten, en een stuk voor de grotere kinderen met een glijbaan. Ook hadden we een schommel en een zandbak. Hoe meer kinderen ik binnen had, hoe minder last ik had van mijn klachten. Ik paste gratis op, gewoon omdat ik het leuk vond. Het waren allemaal kinderen van familie en vrienden. De moeders gingen werken en dan mochten ze bij mij komen knutselen of tekenen. Ik kon ze wel dagen aan één stuk bezig houden. Maar op een gegeven moment mocht het niet meer door allerlei veiligheidsmaatregelen… Ik mis het echt enorm.
Dat is alweer 15 jaar geleden... wat gaat het toch snel hè? Sindsdien heb ik wel veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik ging voor de Zonnebloem bijvoorbeeld naar mensen toe die eenzaam waren. Een mevrouw die ALS had, hees ik elke woensdagmiddag in mijn autootje en daarna propten we haar rolstoel er nog bij en gingen we samen winkelen. Gewoon wat kleren passen en kijken hoe het stond. Er was ook nog een andere mevrouw waar ik heenging. Toen dacht ik nog: 'Wat erg als je zo achterblijft.. je man dood, geen vrienden of kennissen en heel erg eenzaam. Ik hoop dat dat mij nooit gebeurt.' Grappig hoe zoiets kan lopen..
Ik was altijd een nogal fanatieke vrijwilliger: tijdens sinterklaas regelde ik dat Sinterklaas en Zwarte Piet langskwamen en bracht ik een boterletter langs. Met kerst kwam ik aanzetten met een kerststol en iets voor onder de boom. Zo ben ik er voor verschillende mensen geweest. Ik heb ook nog bij de kerk vrijwilligerswerk gedaan, om op zondag koffie zetten en uit te delen bijvoorbeeld.
Tegenwoordig kan ik fysiek niet veel meer. Ik rijd wel nog rond in mijn piepkleine auto (een automaat), een dak met vier wielen dat rijdt. Dus boodschappen doen kan ik nog zelf :). Maar ik kan maar minimale stukjes lopen en bezoek tegenwoordig vaak het ziekenhuis. Het is bij mij altijd wel wat. Als ik het ene niet heb, is het wel weer iets anders. Het is net multiple choice! Haha altijd prijs! Verder is mijn man overleden en zie ik mijn zoon zelden of nooit, ik schat zo'n 4 keer per jaar. Mijn kleinzoon heb ik ook al een tijd niet gezien. Verder heb ik een aardige buurvrouw maar zij gaat helaas verhuizen. Ohja voor ik het vergeet: ik woon samen met mijn twee lieve poezen: Mayflower en Sunshine en ik houd ontzettend van lezen.
Zo alles bij elkaar moet ik toch toegeven dat ik erg eenzaam ben. Ik zou het echt ontzettend leuk vinden om samen met iemand een terrasje op te zoeken en gewoon mensen te kijken. Bij het bos bijvoorbeeld, lekker de frisse lucht opsnuiven. Ik weet wel een paar plekjes waar ik ons met mijn autootje naartoe kan rijden. Ook kan ik op sociaal gebied andere mensen helpen. Dus zoek je wat gezelschap dan vind ik het erg leuk om kennis te maken! Of misschien kunnen we in de winter samen eens tv kijken, een leuke detective film, of speciaal voor de heren een potje voetbal spelen ;).
Oh en tot slot, mocht je toevallig een tip hebben voor een sport die je lopend kunt doen in Breda, dan sta ik hier voor open! Ik was vroeger namelijk heel sportief en las laatst iets over loophockey. Wat geweldig lijkt me dat!
Studentenhuis vs. dorp
Studentenhuis vs. dorp Begin vorig jaar verhuisde ik van mijn studentenhuis met 11 man in het altijd gezellige Utrecht naar een piepklein dorpje in de buurt van Gouda. Het was een super grote beslissing voor mij en mijn vriend om te gaan kopen, maar we kochten een mooi huis wat vergeleken met de prijzen in de stad zo veel meerwaarde had. De eerste maanden dat we daar woonde was ik nog druk bezig met het schrijven van mijn masterscriptie, maar toen ik in oktober klaar was, merkte ik dat ik me vaak alleen voelde. Mijn vriend is namelijk zeeman en is dus heel vaak weg. Vaak is hij 3 weken op zee en 3 weken thuis. Ik kende nog niemand in het dorp, mijn familie woont in Leiden, schoonfamilie in Zeeland en mijn vriendinnen waren na mijn studententijd door heel Nederland uitgevlogen. Ik voelde me wel alleen maar voelde me niet hulpbehoevend. Ik dacht : 'er zijn mensen die écht hulp nodig hebben' of 'ik ben gezond dus ik kan helpen'. Ik vond dat ik mezelf niet als slachtoffer kon zien dus meldde ik me aan voor vrijwilligerswerk in de buurt. Ik ging aan de slag bij de Zonnebloem zodat ik voor mezelf in ieder geval af en toe een uitje had. Ik hielp eenzame ouderen, leerde het dorp kennen, ging op huisbezoeken en hielp met activiteiten. Dat ging heel goed. Ik leerde gelijk twee super leuke dametjes kennen waar ik leuk mee kan kletsen en regelmatig dingen mee onderneem. Sommige ouderen en mede-vrijwilligers wonen al 50 jaar in het dorp, zijn hier geboren en getogen en kunnen me veel vertellen over het dorp, dat is ook altijd heel leuk! In januari kreeg ik een baan en werd mijn leven weer wat voller. Ik hielp in mijn vrije tijd bij de Zonnebloem en was 40 uur per week lekker bezig met mijn nieuwe baan. Maar toen kwam de coronacrisis natuurlijk al snel om de hoek kijken. Ik moest opeens thuiswerken, alle activiteiten met de ouderen van de Zonnebloem gingen niet meer door, mijn vriend kon wel gewoon werken dus was veel weg, en daar zat ik weer: alleen thuis. Toen ben ik kletsmaatje geworden van een Syrisch meisje van mijn leeftijd. Ik heb zelf culturele antropologie gestudeerd en dacht: 'waarom ook niet?'. Ik vind het echt heel mooi om andere culturen en leefwijzen te leren kennen en meer te horen over wat zij heeft meegemaakt. Ze is op het moment bezig met haar procedure om een verblijfsvergunning te krijgen en daar help ik haar mee. Af en toe oefenen we de taal, soms hebben we het over hoe ze gevlucht is en hoe dat voor haar was, een andere keer stuur ik haar kapsalon en hutspot gerechten door via de app. Ook vind je altijd wel iets om over te praten. Zo gaat zij volgend jaar trouwen, en ik ook. Dus dan hebben we het over onze jurken of ringen. We hebben het over onze trouwjurken en ringen Ik woon nu anderhalf jaar in mijn nieuwe huisje en het gaat nog steeds langzaam om nieuwe mensen te leren kennen. We hebben wel een buurthuis in het dorp maar dat heeft nogal een imagoprobleempje. Het dient deels als dagopvang voor ouderen en jongeren zijn er dan ook niet te vinden. Met mijn vriendinnen hebben we het er eigenlijk niet over dit soort dingen. Waarom weet ik eigenlijk niet. Iedereen gaat gewoon zijn eigen gangetje. Ik vind het dan toch een beetje spannend om het erover te hebben en denk vaak wat andere mensen wel niet van me moeten denken? Maar ik zou iedereen aanraden om vrijwilligerswerk te doen en die drempel van "spannend" toch te nemen. Ik ben nog nooit slecht ontvangen en ook al zijn alle vrijwilligers 60+, ze zijn vast en zeker blij met de extra hulp. Zo kom ik nu af en toe mensen tegen in de supermarkt die ik ken en hadden we laatst een buurt-bbq. Hopelijk leer ik binnenkort nog meer mensen kennen uit de buurt. Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal